ჩემი შემოქმედება

ჩემი ლექსები

ბატეთის ტბა

კლდესთან ყიყინებენ მწვანე ვასაკები,
ტბაში ფეხებს იბანს ნაძვი,
ბატეთს ეფინება მკერდზე დალალები,
ტალღებს სიყვარული აწვიმს.
გზაზე უცაბედად ხის ტოტი ვარდება,
თითქოს ტბისკენ გვიშვერს თითებს,
ხეებში მზეც ისე უჩუმრად ჩაეშვა,
ფაქტია, ტბის პირას გვიწვევს.
აქ ზაფხულს ჩაუცვია ჩითის ბოლოკაბა
და ბებერ ტივს უკოცნის თითებს,
კარტი რიგდება, ვიღაცა ჯოკერს არტყამს,
ვიღაცა პარტიას იგებს.
გიჟური იწყება წვიმა–ქარიშხალი,
თითქოს ჩამოვიდა ცა ძირს,
ულამაზესია ტბა – ტყის რძალი,
ბატეთს სილამაზე აწვიმს!
ნინო ელბაქიძე

...

სრულ სიჩუმეში მედარდები, იმ დღეებს ვნატრობ,

როცა ვიცოდი რით სუნთქავდი, როგორ და რატომ,

ეხლა მარტო ვართ, სულ მარტო ვართ მე და მზეწვია,

ვეღარ ვიხსენებ სიყვარული როდის მეწვია.

ან დღემდე როგორ დამატარებს თავის ჭკუაზე,

მინდა ვუარყო, მაგრამ მაინც ვერ ვარ უარზე,

უღიმღამოა უშენობით განცდილი დილა,

ღამე ამოდის მზის მაგივრად, მზეს არ აქვს ბინა.

მხოლოდ მზეწვიებს თუ მოვუხმობ, მათთან თუ მნახავ,

სხვა დანარჩენმა სამყაროში დაკარგა ძალა!

როგორ მსურს ერთხელ რომ გავაღო ფართოდ კარები

და იმ კარებში შემეფეთოს შენი თვალები.

ფინჯან ყავაზე მზეწვიები დღესაც მეწვიენ,

შენ კი არ ჩანხარ, შენ ხომ უკვე გადამეჩვიე.

ნინო ელბაქიძე

გარეთ ბინდი იკრებს ძალას. მოსაღამოვდება თუ არა, ეზოში ჩავალ. ეხლა რომ საზოგადოებას აზრს არ ვუწევდე, ნიღაბს ჩამოვიფარებდი და სულაც ასე ვივლიდი. თუმცა რა უცოდველიც არ უნდა იყოს ადამიანი, იგი მაინც საკარნავალოდაა გამზადებული. ზოგს მგლის ნირაბი აქვს აფარებული , ზოგს - დათვის, ზოგს - კურდღლის და ზოგსაც-მელიის. მერე მთელი ცხოვრება ადამიანები იმის გარკვევას უნდებიან, ვინ რომელი ცხოველის ქურქის ქვეშ იმალებოდა ამ უდარდელი ზეიმის ჟამს. ....... იქნებ მეც მთელი ცხოვრება ნიღაბაფარებული დავდიოდი? ეხლა იმას ვფიქრობ, მე ჩამოვაცალე ჩემ თავს ეს ,,ტიკიმასხარა,"თუ სხვამ?... იქნებ ეხლაც ,,სიფათზე" მაქვს მიტყეპებული? ზოგჯერ სურვილი მებადება ვიყვირო, მაგრამ ამ სურვილს ვიკლავ (საზოგადოებას ანგარიშს ვუწევ), პირველ ნაცნობთან შეხვედრისთანავე ვიღიმები და ისეთ სახეს ვუჩვენებ, თითქოს მასთან შეხვედრაზე ვოცნებობდი. არადა, სულ ორიოდე წუთის წინ არ იყო, საკუთარი სახის გაშიშვლებას რომ ვცდილობდი? და კვლავ, ნიღბის აფარება მაიძულა პირველივე შემხვედრმა ნაცნობმა. იქნებ იმიტომაც იყვნენ ადამი და ევა სამოთხეში, ტანზე განძარცვულნი რომ დადიოდნენ, სულით გაურყვნელობას რომ ეწეოდნენ და პირით სიმართლეს რომ ღაღადებდნენ? სულაც იმ ცოდვის ხის ბრალი იყო ყველაფერი, სამოთხის ბაღში დარგული ცოდვის ხის ნაყოფის!.. ეს რომ არა, დღეს ადამიანებს გაშიშვლება აღარ დასჭირდებოდათ, რადგან შიშველი ევა და შიშველი ადამი შიშველ ნაყოფს მოგვცემდნენ და აზრადაც არ დაებადებოდათ, თუ სახისა და სხეულის შენიღბვა დასჭირდებოდათ ოდესმე. მსახიობებს სცენაზე თამაში მოენატრათ, რადგან ცხოვრებაში ყველანი ვთამაშობთ და ხშირად ამ თამაშის დროს მეტ პროფესიონალიზმს ამჟღავნებენ არაპროფესიონალი ადამიანები, ვიდრე სახალხო არტისტები გაჩახჩახებული თეატრის შენობებში. დადიან ადამიანები და სახეზე არაფერი ეტყობათ, რადგან ნიღბები აქვთ ჩამოფარებული და ყველას თავისი ნიღაბი უყვარს. ამიტომაც იზიდავთ ადამიანებს კარნავალები, ამიტომაც მოსწონთ ქართველებს ბერიკაობის დღესასწაული. მე კი იმიტომ მიყვარს შემოდგომა, ხეებს აბრეშუმის ფარფაშა სამოსს რომ აცლის ქარი, იმიტომაც მიყვარს გვირილები, ნაჭერ-ნაჭერ რომ ეცლებათ ქვედაწელი კაბები და ლიმონისფრად აფეთქებული გული რომ გვიჩვენებს მათ ნამდვილ სახეებს

მომწყინდა ამდენი ლაყბობა. ეხლა უსაზღვრო სევდა შემომაწვა სიყვარულისა და სილამაზის არხსენებით გამოწვეული. მომწყინდა ნიღბებზე დაუსრულებელი ფიქრი. მათ, ვისაც ჰგონიათ სხვისი ნიღაბი ნაცარტუტად აქციეს და ამით აღზევდნენ, ძლიერ ცდებიან. მეც ამ წუთში ნიღაბი მაქვს აფარებული და თუკი ეს ნაწერი ჩემი კალმის მცნობელს არ ჩაუვარდა ხელში, სამუდამოდ უცხო დავრჩები ინკოგნიტობას ამოფარებული და მაშინ მეც უნდა მიხაროდეს, სხვამ რომ ვერ შეძლო ჩემი სახელისა და გვარის ამოცნობა. დადიან ადამიანები და სახეზე არაფერი ეტყობათ. სახეზე სიმართლე რომ ვთქვა არც მე მეტყობა ბევრი რამე. სინამდვილეში ყველანი ბოღმითა ვართ სავსე. ხშირად იმასაც ვფიქრობ, ამიტომაც ვერ დავფრინავთ-მეთქი. მე რომ ეხლა ნებისმიერ ადამიანს სარკე დავუდგა წინ, დარწმუნებული ვარ, პირდაპირ გაიგებს მის დანიშნულებას, ფიზიკურ სილამაზეს შეაფასებს ამით. სული კი, სული სარკის მიღმა დარჩება, რადგან ამ ჯადოსნურ ანარეკლში შეუმჩნეველია იგი.

ნინო ელბაქიძე

უფალო, მოგვივლინე ფიქრები მზითევად,

გონება რომ გაწვრთნას ამისთვის გვჭირდება

სხეულიც, სულის რომ ეწოდოს საცავი...

გვედდრი, უფალო, სული დაგვიცავი!

რაშიც გონი მეფობს სხეულზე, ღვთისგან არის,

რაშიც ვნება ძალობს, ის თქმადაც არა ღირს,

მაგრამ სუსტი არის ადამის ნაგრამი,

ამიტომ ცოდვილობს და საზღვრებს გადადიდს...

თუმცა, მაშინა ხარ წრფელი და ძლიერი,

გონება თუ არის უფლის მადლიერი!